De bladblazers zijn er weer.
Ik heb er in Epe ook alweer één gehoord. Waarschijnlijk heeft een bouwmarkt bij ons in de buurt ze in de aanbieding want ze loeien alom om me heen.
Een achterbuurman, verder heus een toffe vent, vindt het belangrijk om dagelijks zijn tuin te ontdoen van elk gevallen herfstblad.
Rond de klok van vijf wordt al wat des daags gevallen is driftig samengevloeid en in de container gepropt. Irritant geluid, en zo jammer voor de aarde.
Afgestorven blad dat we rustig laten liggen transformeert immers tot humus en nieuwe voeding. Zo werkt de kringloop der natuur.
Zo werkt ook de spirituele dynamiek van onze ziel. Wat eens sprankelend frisgroen was moet op een goed moment worden losgelaten.
Soms op een milde manier, de tijd was er kennelijk rijp voor. Soms tegen wil en dank in een storm die je niet had zien aankomen.
Je vitaliteit neemt af, je werkplek is onzeker, een vriend kwetst je, je verliest een geliefde. Auw!
Maar ervaringslagen van vreugde én verdriet, voldoening én teleurstelling, kunnen de humus vormen voor nieuwe geestelijke vruchtbaarheid.
Als we de pijn om alles dat valt dan maar niet gaan wegstoppen in een container.
Pas als we alles dat in ons hart leeft eerlijk aankijken, de adem van de Geest er zachtjes over laten komen, kan alles in liefde transformeren.
Dan kunnen we ons daarmee openen naar God, en als je je veilig genoeg voelt misschien ook naar elkaar.
In Gods liefdevolle aandacht mag immers alles aan het licht komen en zijn we ten diepste gekend en bemind.
Wat nu nog weerbarstig voelt wil worden ongevormd tot innerlijke vrede.
We zijn nu al geliefde kinderen van God, maar wat we zúllen zijn is nog niet geopenbaard (1 Joh.3:2).
We zijn onderweg. Het is een weg van loslaten, én een weg van openheid om te ontvangen.
En een weg waarop we mogen zien dat we niet alleen zijn.
We zijn samen en Christus gaat naast ons. Ik wens u en jou een goede herfsttijd!
Ds. Lex Boot